W obiegowej opinii zjawisko drżących dłoni znamionuje chorobę Parkinsona. Z tego też względu chorobę określa się niekiedy mianem drżączki poraźnej. Jest to schorzenie poważne, choć nie zaliczane do śmiertelnych. Cierpiącej na nią osobie znacznie obniża się jakość życia i zazwyczaj (zwłaszcza w późniejszej fazie) prowadzi do utraty samodzielności i poważnych wypadków. Choroba postępuje w powolny sposób, powodując jednak systematyczne zmiany w ośrodkowym układzie nerwowym. Przyczyny choroby nie są do chwili obecnej jednoznacznie poznane, opisano jednak mechanizmy jej rozwoju.
Bezpośrednim powodem wystąpienia choroby Parkinsona jest niedobór dopaminy, która produkowana jest przez komórki nerwowe w obszarze mózgu. Określa się ją mianem czarnej substancji. Dopamina, będąca neuroprzekaźnikiem, jest odpowiedzialna między innymi za przekazywanie sygnałów odpowiedzialnych za koordynację ruchową i napięcie mięśni do komórek nerwowych w innych rejonach mózgu. Według niektórych specjalistów, skłonność do zachorowania może być dziedziczna. Na pojawienie się zespołu objawów zwanych parkinsonizmem mogą mieć także wpływ mechaniczne uszkodzenia mózgu, oddziaływanie środków toksycznych lub wytwarzanie przez organizm substancji działających na mózg niszcząco.
Choroba wywołuje utratę kontroli nad mięśniami, co skutkuje pojawieniem się drżenia kończyn i głowy, spowolnienie ruchowe, zaburzenia równowagi i sztywność mięśni. Chorzy, w miarę upływu czasu, mają coraz większe trudności z poruszaniem się i wykonywaniem codziennych czynności. Przebieg i tempo postępowania choroby jest kwestią indywidualną, nie mniej w zaawansowanym jej stadium mówienie i przemieszczanie staje się dla chorego poważnym problemem.
Choroba Parkinsona jest jedną z bardziej powszechnych chorób układu nerwowego. Dotyka blisko 1,5% populacji, przy czym częściej zapadają na nią mężczyźni niż kobiety. Zazwyczaj pierwsze objawy pojawiają się u osób około 60 roku życia.
Wszystkie wspomniane do tej pory dolegliwości, mogą pojawić się u chorego na skutek innych stanów chorobowych. Na podstawie opisanych objawów jednoznacznie rozpoznanie choroby Parkinsona nie jest możliwe. W tym wypadku możemy mówić jedynie o zjawiskach parkinsonizmu. Rozróżnienie tych dwóch postaci może mieć istotne znaczenie dla leczenia pacjenta, co powoduje, że zawsze konieczna jest konsultacja neurologa. Do postawienia jednoznacznej diagnozy niezbędne będzie przeprowadzenie badań i specjalistyczna obserwacja.
Osoba, która podejrzewa u siebie omawianą chorobę, powinna jak najszybciej zgłosić się do lekarza rodzinnego, który skieruje go do specjalisty neurologa. Objawami, które powinny zwrócić uwagę chorego są:
- drżenie palców, całej dłoni lub ręki,
- drżenie nóg,
- drżenie głowy,
- sztywność mięśni,
- niestabilna postawa i zaburzenia równowagi,
- spowolnienie ruchów.
Wymienionym wyżej objawom często towarzyszą także inne dolegliwości, do których zalicza się: - zaburzenia pamięci,
- depresję,
- cichą monotonną mowę,
- ślinotok,
- problemy skórne (głównie łojotok),
- zawroty głowy i zaburzenia równowagi,
- zaburzenia erekcji,
- częste oddawanie moczu.
Choroba Parkinsona jest niestety chorobą nieuleczalną. Nie znaczy to jednak, że nie należy podejmować prób jej leczenia farmakologicznego. W trakcie jego trwania uzupełniane są niedobory dopaminy w mózgu. Właściwa terapia może łagodzić dolegliwości i wyeliminować lub zmniejszyć nasilenie objawów.
Znaczącym elementem wspierającym terapię lekową jest rehabilitacja. Dzięki niej chory może na dłużej zachować sprawność. Dużego znaczenia nabiera także w tym wypadku aktywność fizyczna, ukierunkowana na: pływanie, spacery, ćwiczenia mowy, gimnastykę leczniczą i masaże.
Znaczenie ma również odpowiednio dobrana dieta, w trakcie której należy unikać produktów wysokobiałkowych, gdyż mogą one zaburzać wchłanianie leków.
Osoby opiekujące się chorym powinny też zadbać o jej bezpieczeństwo, bowiem wiele komplikacji w chorobie Parkinsona wiąże się z upadkami i urazami, które w ich wyniku powstają.
