Omdleniem określa się krótkotrwałą utratę przytomności, która jest związana z niedokrwieniem mózgu na tle nieprawidłowej regulacji krążenia ogólnego. Powoduje ono przewagę przywspółczulnego układu autonomicznego (niezależnego od naszej woli) nad współczulnym. Omdlenie przeważnie poprzedzone jest uczuciem duszności i głębszymi westchnieniami, wrażeniem zawrotu głowy, odczuciem oszołomienia, ściemnienia w oczach, Może mu towarzyszyć bladość skóry, nagłe odczucie zimna, względnie wystąpienie zimnego potu na całym ciele. Wreszcie dochodzi do obniżenia napięcia mięśni i osunięcia się na podłoże. U niektórych osób dochodzi do całkowitej utraty przytomności, u innych jedynie do przymglenia i spowolnienia reakcji. Niekiedy podczas omdlenia może dojść do obrażeń ciała, krótkotrwałych drgawek, a nawet bezwiednego oddania moczu. Samo omdlenie nie jest stanem zagrożenia życia. Należy je jednak różnicować z innymi niekiedy groźnymi utratami przytomności – z arytmią serca, niedocukrzeniem, padaczką, tężyczką i wieloma innymi.
Spośród czynników sprzyjających należy wymienić:
– przewlekłe zmęczenie, osłabienie, przebyte infekcje,
– długotrwałe narażenie na działanie gorąca, niski poziom tlenu w powietrzu (duża wysokość),
– niedokrwistość,
– zmiany hormonalne – okres dojrzewania, przekwitania, ciążę,
– silny stres, ból, wysiłek fizyczny.
