Dystymia to przewlekłe obniżenie nastroju trwające przynajmniej kilka lat. Ma ona łagodniejszy przebieg od depresji endogennej. Zapadalność na tę chorobę występuje najczęściej pomiędzy dwudziestym a trzydziestym rokiem życia. Obniżony nastrój stale towarzyszy choremu. Często mają poczucie beznadziejności. Energia życiowa chorych jest niezwykle niska. Tracą oni zainteresowania. Cechą charakterystyczną jest brak koncentracji i niemożność skupienia myśli.
Główną przyczyną dystymii jest nieprzystosowanie społeczne, będące bardzo często następstwem głębokich urazów z przeszłości. Zalicza się do nich między innymi: brak poczucia bezpieczeństwa w dzieciństwie, traumatyczne wydarzenia doprowadzające do utraty celów życiowych, a także brak umiejętności zaspokajania i wyrażania swoich potrzeb. Drugim typem uwarunkowań są czynniki biologiczne oraz genetyczne podobne lub te same co w depresji endogennej. W dystymii zaleca się łączenie leczenia neurologicznego i psychiatrycznego z farmakologicznym. Pomocna może być psychoterapia.
