Rejestracja
Elektromiografia – na czym polega badanie?
EMG rzadko wykonywane jest samodzielnie. Zwykle stanowi uzupełnienie elektroneurografii, czyli badania przewodnictwa w nerwach obwodowych. Jednak zdarzają się także wyjątki. Jako badanie samodzielne wykonujemy je wówczas, gdy dostęp do nerwu jest utrudniony , bądź niemożliwy – dotyczy to często korzeni nerwowych. W celu ich oceny badamy mięśnie przykręgowe na różnych poziomach. Kolejnym wyjątkiem jest próba tężyczkowa – oceniamy jeden mięsień po zatrzymaniu w nim dopływu krwi na okres 10 minut.
W przypadku podejrzenia miopatii lub polineuropatii rutynowo bada się 2 mięśnie „ksobne” ( czyli bliższe tułowiu) oraz 2 mięśnie „odsiebne” (dalsze) po jednej stronie. W razie potrzeby badanie się poszerza.
W tym celu należy elektrodę igłową wprowadzić w badany mięsień. Lekka bolesność pojawia się podczas przekłucia skóry, niekiedy osłonki mięśnia, a także w miejscu, gdzie zakończenie nerwowe łączy się z mięśniem.
Pierwszym etapem jest badanie spoczynkowe, podczas którego u osób zdrowych nie powinno się rejestrować potencjałów – dominuje cisza elektryczna. W zmianach chorobowych mogą pojawiać się nieprawidłowe potencjały odnerwienia lub tzw. ciągi.
Następnym etapem jest badanie pracy mięśnia przy słabym ruchu. Pojawiają się wówczas wykresy jednostek ruchowych- należy zebrać conajmniej z 20 różnych miejsc. Najczęściej wystarcza jedno wkłucie elektrody, a następnie nieduże zmiany jej ułożenia w mięśniu. Czasami jednak konieczne jest dodatkowe przekłucie skóry. Pojawiające się jednostki ruchowe powiązane są z sygnałem dźwiękowym, bardzo ważnym w ocenie pracy mięśnia.
Kolejnym etapem jest ocena zapisu wysiłkowego – przy maksymalnym skurczu mięśnia. Ostatnie 2 etapy wymagają współpracy osoby badanej.
Badanie przy dobrej współpracy pacjenta jest na ogół krótkie. Jednak u niektórych osób może wywołać bolesność. W takich przypadkach na wniosek badanego na każdym etapie badanie można przerwać.
